Welcome to Ghana

Hoi allemaal,

Laat ik maar bij het begin beginnen. Zaterdag zijn Jeroen en ik lekker uit eten geweest bij de japanner in Hillegom. Toen we wilde afrekenen bleek dat Jeroens ouders de rekening al hadden betaald! Hoe lief is dat!!!
Bij thuiskomst moest ik nog mijn tas inpakken. Ik had al wel veel klaargelegd maar moest nog wel alles in mijn backpack proppen. Na 2 uur had ik er genoeg van en ben ik bij Jeroen in bed gekropen, die gewoon al lag te slappen.
Zondagochtend hebben we samen de laatste dingen ingepakt. Vervolgens was het op naar Schiphol. Koffers weggebracht en nog wat gedronken met mijn gevolg; mijn ouders, zusjes, zwager, Annika en natuurlijk Jeroen. En toen was daar toch echt het moment van afscheid nemen aangekomen :’(. Ik vond het best zwaar om iedereen daar zo achter te laten!

In het vliegtuig kregen we te horen dat we wat vertraging opliepen omdat er 2 mensen te laat waren. Die waren op dat moment bijna bij het vliegtuig. Daarna werd er een vrouw onwel op het toilet en moesten we wachten tot de ambulance er was. Uiteindelijk is die vrouw van boord gehaald, en konden we een uur later toch vertrekken. Door omstandigheden vlogen we er wel korter over en zo waren we alsnog om 20 uur lokale tijd in Accra.
In het vliegtuig was ik ook nog wel verdrietig. Eenmaal in de lucht mocht ik het boek openmaken wat ik gekregen had. Er staan allemaal leuke en lieve berichtjes in van vrienden en familie. Dat vrolijkte me ontzettend op, zo leuk al die foto’s en berichtjes! Wat een werk moeten mijn zusjes hieraan hebben gehad, maar ik ben er heel blij mee :D

In de wachtrij voor de douane zag ik Ingrid al staan, die samen met mij de orientatie hier doet. Na een uur waren we door de douane, dat is snel voor hier, meestal duurt het 2 uur. We moesten zelfs nog wachten op onze koffers. Op een gegeven moment duurde het zo lang voordat mijn tassen kwamen dat ik bang begon te worden dat ze niet mee waren gegaan. Maar gelukkig kwamen ze na een poosje toch tevoorschijn.
Nog even geld gewisseld, waarbij ik al gelijk opgelicht ben :(. Ik had haar E100,- gegeven en toen ik in het hotel mijn geld natelde, had ik maar cedis ter waarde van E50,-. Lekker begin, welkom in Ghana.

We zouden buiten opgewacht door Robert, het hoofd van de Dawn Foundation (voor het voorlichtingswerk). Maar eenmaal buiten zagen we niemand met een bordje. Na een poos wachten en buiten rondjes lopen, toch maar naar binnen gegaan en ja hoor, daar stond hij! Gelukkig hadden we elkaar gevonden en konden we vertrekken naar Kasoa.
Ze rijden hier als idioten! Tussen banen in, link en rechts inhalen, mensen half van de weg duwen etc. Ondertussen toeteren ze constant naar iedereen. Oh ja, er steken ook gewoon overal mensen over, waar natuurlijk ook naar getoeterd moet worden. Het moet wel leuk blijven natuurlijk ;).
Het hotel is heel basic, maar we hebben een super ruime kamer met airco en een venitilator! Er staat ook een tv, maar die doet het natuurlijk niet. Die staat er alleen voor het idee.

Gisterochtend werd ik om 5.15 wakker van de hitte en de zon. De stroom was weer eens uitgevallen, dus de ventilator stond uit.
Om 9 uur werden we opgehaald voor een ontbijt bij Roberts moeder. Brood met ei, dus best luxe. Na het ontbijt gingen we naar het kantoor voor een kennismaking en daarna wat eerste dingen regelen. Stephanie, een andere vrijwilliger, zit hier al langer en heeft ons een beetje wegwijs gemaakt. Ik heb ook een dongel voor mijn netbook en een ghanese sim gekocht. Die sim heeft kuren en kan soms niet smsen naar nederland, internet doet het helemaal niet. Op mijn netbook heb ik wel internet, maar dat gaat heel langzaam en vaak kan de pagina niet geladen worden. Dat wordt geen beeldbellen ben ik bang :’(. Ik wou gister dit verhaal op mijn waarbenjij zetten, maar dat lukte gewoon niet. Heb ook tijdelijk mijn nederlandse sim gebruikt, zodat ik Jeroen nog een smsje kon sturen.

Het is hier heel anders. Waar je aan denkt bij Afrika, zo is het hier. Voor mij in ieder geval. Overal drukte en bedrijvigheid. Er lopen veel vrouwen met van alles op hun hoofd; schalen met zakjes water of eten, houten vitrinekastjes met koeken of zakjes pinda’s erin, grote kannen. En het blijft allemaal staan, heel bijzonder. Iedereen kijkt naar je en roepen obruni (blanke) naar je. Het afval wordt hier gewoon op de straat gegooid. Er zijn ook gewoon geen vuilnisbakken. Voelt heel tegennatuurlijk om het gewoon op straat te gooien. Na een paar uur was ik helemaal gesloopt en deden mijn voeten pijn van het lopen over zandweggetjes in de hitte. Het is hier zo benauwd warm, je zit gelijk onder het zweet. Ik stink volgens mij ook wel een beetje.
Mijn stemming wisselt hier van ‘kijk mij nou lopen over een markt in Ghana, hoe awesome is dit!’ naar ‘wat doe ik hier? Kijk dan wat een troep overal! Op sommige plekken stinkt het echt naar rottend afval’ als ik wat meer moe wordt.

‘s Avonds weer gegeten bij Robert. Hij zou ons eigenlijk ophalen, maar na een poosje zijn we zelf maar vertrokken omdat hij maar niet kwam.
Zijn moeder was er niet, maar hij hoefde het alleen maar op te warmen. Rijs met vis in rode saus. Maar geen visfillet, nee gewoon 2 hele visjes, soort grote sardientjes. Zo smaakte het in ieder geval. Maar gewoon met hoofd en alles eraan. Ik hoefde dat gelijk al niet meer. Heb het wel geprobeerd, maar was niet echt lekker. De rijst en saus was prima.
Daarna hebben we een beetje gechilled in onze kamer. Terwijl ik dit stukje aan het typen was viel de stroom weer uit, opeens alles donker, airco en ventilator uit… Gelukkig duurde het deze keer kort en was het vrij snel weer terug. Hier zou Jeroen nog veel winst kunnen behalen, hij had gewoon mee moeten gaan om het electriciteitsnetwerk te verbeteren :D.

Vanochtend zouden we weer bij Robert ontbijten, maar om 8.45 werd er op de deur geklopt dat het ontbijt hier klaarstond omdat Robert niet kon ofzo. We konden naar het kantoor komen als we klaar waren. We hebben maar rustig aan gedaan, want anders staan we vast een tijd daar te wachten.
Om 9.30 vertrokken we naar the office, helemaal verdwaald natuurlijk. Daar waren we al bang voor. Uiteindelijk toch Robert gebeld, die ons wat advies gaf. Uiteindelijk hebben we het gevonden omdat iemand anders uit het kantoor naar de weg is gelopen en ons mee heeft genomen. We hebben er een uur over gedaan! Maar zoals verwacht, is Robert er nog niet. Dus heb ik even de kans op te proberen om mijn verhaaltje deze keer wel op waarbenjij te krijgen… Maar helaas, deze keer lukte het ook niet. Het begint aardig frustrerend te worden!
Vandaag hebben we les gehad over hoe we de voorlichting kunnen doen en contacten kunnen leggen met de gemeenschap. Beetje langdradig en veel gewoon voorlezen uit het boek.
Daarna heeft Stephanie ons het Justab hospital laten zien. Echt super klein, een schattig klein ziekenhuisje. We zijn ook langs een kraampje geweest voor mijn telefoon, dus hopelijk doet het internet het zo wel.
En waarschijnlijk donderdag naar mijn gastgezin, spannend!!! Nu nog maar even genieten van een douche en toilet :).


Liefs Marlies