Het leven in mijn gastgezin

Vrijdag 2 nov
Afgelopen nacht slecht geslapen. Het is nogal heet in mijn kamer, ondanks de ventilator. Dat gecombineerd met dat mijn kussen wel gevuld had kunnen zijn met een steen, heeft ervoor gezorgd dat ik om de haverklap wakker werd.
Op een gegeven moment maar opgestaan, de rest was al wakker. Nu was het tijd voor de wasbeproeving. Mijn sarong schijnt een beetje door, dus dat is geen optie. Gelukkig had ik toch nog een simpele jurk meegenomen. Dus op pad met mijn gevulde grote emmer water en een kleintje om het water over me heen te gooien. Het achterste muurtje van het bakhok is best laag, dus daar ben ik maar met mijn rug naartoe gaan staan. Het ging nog verbazingwekkend goed. Maar ben bang voor morgen als ik mijn haar moet gaan wassen. Hopelijk heb ik genoeg water!
’s Ochtends zou ik met Sahada mee gaan op outreach. Als ontbijt deelde we samen een kom met een soort maispap. Ze gieten er nog een beetje geëvaporiseerd melk (koffiemelk) bij. Ik lust helemaal geen pap, maar zei dat ik het toch wou proberen. ‘Laat ik het lekker vinden, laat ik het lekker vinden’ schoot door mijn hoofd. En gelukkig, het was best lekker. Het smaakt een beetje naar appel.
Bij outreach bezoek je kleinere dorpjes waar ze geen health clinic hebben. Sommige hebben een chps (community health nog iets), een gebouwtje waar een verpleegkundige zit en mensen heen kunnen gaan als ze ziek zijn of advies willen. Dan zijn er ook nog kleinere dorpjes die helemaal niks hebben, geen verpleegkundige en ook geen elektriciteit. Dit dorpje had ook geen schoonwater bron. Ze haalde water uit een riviertje verderop. Om in dit dorpje te komen moesten 1 km lopen vanaf het dorpje waar de chps zat, in de brandende zon zonder schaduw. Dat was echt heet!! Ik was best zweetie toen ik daar aankwam, maar Sahada gelukkig ook.
We zijn bij families langs geweest die net een baby hadden gekregen. Vaak gaan zwangere vrouwen niet naar de kliniek als ze zwanger zijn en ook niet als de baby geboren is. Dus op deze manier wordt er toch een beetje opgelet. Ze proberen ook de mensen te stimuleren om naar de kliniek te gaan. Een echo is volgens mij gratis.
Het dorpje was klein en super schattig, met super veel kinderen. Gelukkig zijn aardig wat vrouwen ondertussen aan de prikpil. De kinderen waren wild enthousiast bij het zien van een obruni. Ze liepen hele stukken achter me aan. Overal waar ik kom wordt gelijk een plastic stoel gehaald, want ik hoef natuurlijk niet op de grond of een of ander bakje te zitten. De kinderen vonden het geweldig dat ik een foto van ze maakte en dat aan hun liet zien. Het viel me wel op dat daar de ‘echte Afrika problemen’ duidelijker waren. Ontzettend veel kinderen, veel viezigheid, bolle buikjes door eenzijdige voeding. Ik heb zelfs een paar kinderen gezien met een hernia umbilicalis (navelbreuk). Daar moeten ze eigenlijk aan geopereerd worden. Maar daar is geen geld voor. Dus doen ze een riem over de buik heen en krijgen ze traditionele kruiden. Maar ik heb geen een kind met een riem gezien. Een kind had een tshirt als broek aan, dat was wel apart.
Niemand is dat dorp sprak engels, dus Sahada vertaalde af en toe wat ze zeiden en waar ze over praatte. Ze controleerde of iedereen klamboe’s had en die ook echt gebruikte. Dat ging goed en er was al veel minder malaria in dat dorp. Af en toe vroeg ze of ik nog advies had voor de mensen. Maar ik kon niet echt veel toevoegen helaas. Ik heb echt iets van wat doe ik hier! Die ghanezen weet het beter dan ik, en we kunnen niet meer mensen bereiken omdat ik de taal niet spreek. Ik hoop maar dat dat op de scholen anders is. De vrouwen vonden het gelukkig wel interessant om te horen hoe dingen gingen in Nederland. Het leven is zwaar voor dat soort vrouwen. Ze werken keihard terwijl de mannen zo goed als niks doen. Ze zorgen voor de kinderen, houden de huizen schoon, koken en werken op het land. Als ze naar de boerderij gaan binden ze de allerkleinste op hun rug, als ze terug gaan moeten ze ook nog grote manden met de oogst op hun hoofd meenemen. Soms gaan mannen mee om een beetje te wieden (niet al te zwaar werk), maar ze dragen mooi niks. Want daar houdt de man niet van. Hij staat aan het hoofd van het gezin en alles draait erom dat hij het naar zijn zin heeft. We hebben het ook nog over condooms en SOA’s gehad. Ik vond dat de vrouwen ook niet echt veel animo hadden om iets aan hun situatie te veranderen. Nee condooms dat kon niet, want daar hield de man niet van. Ze vergeleken het zelfs met een snoepje eten met het papiertje er nog omheen.
Na een rondje te hebben gedaan gingen we weer terug naar de chps om daar even te rusten voordat we weer naar huis gingen. Ik had het idee dat we al uren bezig waren, maar toen ik op de klok keek was er pas 2 uur verstreken. Na een poosje kwam er een vrouw met een ziek kind, die uiteindelijk malaria bleek te hebben. Ik heb veel spookverhalen gehoord dat ze tegen iedereen die ziek is zeggen dat het malaria is, zonder het echt te testen. Maar ze deden netjes een bloedtestje, die positief was.
Na een tropische stortbui gingen we maar op huis aan. Relaxed werkdagje zo, weinig doen en dan na 2 a 3 uurtjes weer naar huis.

’s Middags veel gelezen in de privacy van mijn eigen kamer, even geen kinderen en gedoe. Heb het eerste boek van de hongerspelen uitgelezen.
Aan het eind van de middag toch nog even buiten gezeten, het was lekker wat afgekoeld. Er was genoeg te zien, dus aan lezen kwam ik niet echt toe. De tweeling van 1 jaar blijft bang voor me. Eentje vooral. Maar toen hun vader thuis kwam en met hun op schoot naast me kwam zitten hoefden ze allebei niet te huilen. Ze beginnen al een beetje te wennen gelukkig.
Een van de vrouwen begon met het maken van fufu, een soort deeg van cassave en bakbanaan. Ik mocht het ook even proberen, maar zoals verwacht kon ik er blijkbaar niks van en vonden ze het hilarisch. Ik stopte er niet genoeg energie in. Nou ja, dan maar niet toch.
Aan het eind van de middag kwam mijn mobilizer (ghanese vrijwilliger die me helpt met de voorlichting hier in Breku) even langs om te kijken of alles goed ging met mij. Hij en een vriend van hem hebben we meegenomen naar de chief. Die woont iets verderop en is een belangrijk man. Ook een soort opperchief over meerdere andere chiefs. Hij vroeg of ik iets van bier of whiskey wou, maar dat heb ik maar afgeslagen. Toen kreeg ik maar een fanta lemon. Ik mocht zelfs nog een foto maken van hem. Hele relaxte man vond ik het. Bij officiele gebeurtenissen mag je niet rechtstreeks tegen hem praten, alleen maar via een assistent. Maar nu kon het wel gewoon.

’s Avonds de fufu met tomatensoep gegeten. Ik had gehoopt dat we als hele familie zouden eten, maar dat gebeurt in dit gezin blijkbaar weinig omdat het zo groot is. Ik zei tegen Sahada dat ik dat wel jammer vond, dus ging ze proberen wat mensen bij elkaar te krijgen. Haar vader durfde eerst niet met ons te eten omdat hij nog nooit had gegeten met een blanke. Voor alles een eerste keer toch, zelfs als je 80 bent! Uiteindelijk hadden we hem toch overgehaald, maar na 2 happen zei hij dat hij vol zat en ging weer weg. Er had zich wel al een grote groep kinderen verzameld die mee wilden eten. Dus gewoon met z’n allen uit een grote pan. Best gezellig. Ik moet zeggen dat ik het niet zo geweldig lekker vond. De fufu smaakt een beetje naar niks, en die soep was zo dun dat je die niet echt proefde als je je fufu daarin doopte. Ik had er ook redelijk snel genoeg van. Maar de kinderen hebben alles opgegeten.
Ik heb mezelf trouwens razend populair gemaakt met mijn camera. Ze willen constant dat ik een foto van hun neem en dan lachen ze keihard om het resultaat. Ze durven daardoor ook een stuk dichterbij te komen en me zelfs aan te raken. Ze spreken geen engels, maar met handen en voeten werk is het toch vrij duidelijk wat ze willen. Is wel gezellig :).

Sahada heeft net die blauwe lamp vervangen voor een witte, maar na 5 minuten brandde die door. Nu heeft ze een andere witte erin gedaan, die gaf al weinig licht, maar nu gloeit ie alleen nog een klein beetje. Er komt geen licht vanaf. Dus hopelijk morgen meer geluk met een nieuwe lamp. En hopelijk een nieuw, zachter kussen.


Zaterdag 3 november
Vannacht wat beter geslapen, maar nog steeds veel wakker. Om 6.30 kon ik echt niet meer slapen en ben ik er maar uitgegaan. Iedereen was natuurlijk al wakker. Haar wassen is gelukt, dus het is weer lekker schoon en zacht. Het is best goed te doen zo zonder douche. Het koude water is ook lekker omdat het zo warm is.
Daarna weer een andere pap gegeten. Het is volgens mij gemaakt van een soort zaadjes die van binnen heel melig zijn, daar doen ze dan water bij denk ik en dan verhitten. Natuurlijk ook weer met de koffiemelk. Dit is ook wel ok, maar minder lekker dan gister. Die van vandaag noemen ze gewoon porridge, en de pap van gister heet blijkbaar koko. Ze hebben hier best wat woorden die bestaan uit 2x hetzelfde; koko, fufu, trotro, fra fra, keke. Het lijkt bijna babytaal ;).
Net is mijn mobiliser weer even langs geweest. Ik had gevraagd of hij een keer langs kom komen zodat we wat dingen konden bespreken en een plan konden maken. Hij is heel aardig en wil me graag helpen. Hij heeft me verteld welke groepen er bestaan in Breku. Morgen gaan we naar een kerk om daar te socialisen en te kijken waarin interesse is qua educatie. Vervolgens waarschijnlijk woensdag en donderdag gaan we bij andere groepen kijken en proberen wat lessen in te plannen. We hebben het over onderwerpen gehad. Hij vroeg ik me wou concentreren op malaria. Maar daar weten de mensen al best veel over en er wordt veel over verteld. Dus ik wil liever een minder vaak gedaan onderwerp aansnijden; familyplanning en seksuele voorlichting. Dat vond hij ook prima, had hij ook wel eens gedaan. Maar eerst maar eens kijken waar mensen behoefte aan hebben.
Ik ben ondertussen flink verkouden geworden. Nu kan ik iig niet die vieze wc ruiken, dus dat is wel een groot voordeel. Ik voel dat ik richting ziek ga, dus heb even goed gezocht naar mijn vitaminepillen en er gelijk een genomen. Dit weekend even rustig aan doen.

Ik denk overdag steeds, oh dat moet ik in mijn blog zetten. Maar tegen de tijd dat ik ga schrijven ben ik het weer vergeten. Daarom zet ik hieronder maar wat dingen neer waar ik nog wel aan gedacht heb:
- Hun kat heeft 2 weken geleden 2 kittens gebaard. Wat een poepies, zoooo schattig!
- Ze hebben ook geitjes van 2 dagen oud, ook super schattig en zooo klein!
- Toen we met de taxi naar het eerste dorp gingen, waar de chps zat, werden we eerst een poosje aangeduwd. De accu was niet meer zo goed…
- Ze zuigen stukjes suikerriet uit als snoep.
- Iedereen eet hier maar wanneer ze zin hebben in eten. Daarom eten ze dus ook niet als gezin.
- De ene helft van de tweeling is niet meer bang voor me als ik eten voor me heb staan. Dan wil ze toch liever ook eten. Een ander meisje schuift voorzichtig steeds iets meer mijn kant op als ik ergens zit.
- Als iemand weer obruni tegen me zegt, zeg ik obubini terug. Dat betekent zwarte. Dat vinden ze meestal hilarisch en gaan het dan snel aan al hun vriendjes vertellen.


liefs Marlies