Het begin van onze vakantie
Door: Marlies
Blijf op de hoogte en volg Marlies
06 Januari 2013 | Ghana, Accra
Vanochtend hebben we even lekker gezwommen voor dat we uitcheckte en in de richting mijn gastgezin vertrokken. Het verkeer zat allemaal erg mee en we waren na 2 uur op onze eindbestemming. Toen onze taxi aan kwam rijden werd dat door een van de jongens gespot die gelijk naar het huis rende om iedereen te vertellen dat wij er waren. Dus voordat we ook maar de deur open konden doen werd de auto al bedolven door een lading kinderen en werd ik door het open raam heen geknuffeld. Onze tassen werden gelijk overgenomen en naar de kamer gedragen. Jeroen was een beetje overwelmed doordat alles tegelijk gebeurde. Ik heb hem aan alle volwassenen voorgesteld en mijn kamer laten zien. Hij werd enthousiast begroet en welkom geheten. We zijn eventjes buiten gaan zitten. De kinderen vonden het allemaal reuze spannend dat Jeroen er was. Ze durfden hem amper aan te spreken of aan te raken, maar vonden het wel interessant. Op een gegeven moment raakte een van de kids heel voorzichtig Jeroens haar aan, haha.
Na een poosje zijn we even naar de chief gegaan die verderop woont. Ik had een fles schnapps voor hem gekocht. Dat is het traditionele cadeau voor een chief, het is een soort likeur uit Nederland! Een recept uit Edam staat erop. Mijn fles was dan wel in Ghana gemaakt, maar naar het recept uit Edam, hoe grappig is dat. Hij was er blij mee en we werden gelijk uitgenodigd om een drankje te komen doen. Zoals alle vorige keren ook gebeurde leek de chief niet echt heel erg graag een praatje willen maken. Hij antwoorde kort op onze vragen en ging na een poosje zelfs weg. Jeroen wou wel een biertje, dus hij kreeg gelijk een halve liter fles. We kregen ook nog allemaal koekjes.
Eenmaal weer terug thuis waren de kinderen iets meer gewend aan Jeroens aanwezigheid en begonnen ze weer een beetje normaal te doen. Ze durfden aan hem te vragen hoe hij heet en aan zijn haar te voelen.
Al snel was het eten klaar, fufu met pindasoep natuurlijk, en de kip die ze voor Jeroens komst hadden geslacht. De soep was wat dunner dan normaal, maar was alsnog lekker. Jeroen vond het gelukkig ook wel ok. De kippenmaag die in onze soep zat hebben we maar laten liggen.
Ik had al eerder allemaal snoep gekocht en Jeroen had ook nog een paar dingetjes uit Nederland meegenomen. Samen hebben we allemaal snoepzakjes in elkaar gedraaid, vooral voor de kids, maar als we over hadden was dat voor de volwassenen. Ik wou graag familiefoto’s maken, maar veel volwassenen waren er niet, dus heb uiteindelijk voornamelijk foto’s gemaakt van de kinderen uit verschillende gezinnen. Direct daarna zei ik dat we snoepzakjes hadden voor de kinderen als afscheidscadeau en dat ze een nette rij moesten vormen. We hadden bijna 40 zakjes, dus dat leek me wel genoeg. De kleinste stonden vooraan, de zakjes werden af en toe bijna uit mijn handen getrokken. Een vrouw van mijn Ghaneze broer probeerde steeds tussendoor een zakje voor haar baby te krijgen, ik zei dat de baby dat helemaal niet kon eten, ze wou het natuurlijk gewoon voor zichzelf. Later kwam een van de kids naar me toe dat haar moeder (diezelfde vrouw) haar zakje had afgepakt en had gezegd dat ze maar een nieuwe voor zichzelf moest halen. De andere vrouw die er was probeerde ook een zakje voor haar kleine tweeling te krijgen, die als eerste een zakje hadden gekregen.
Er stonden ook kinderen in de rij die ik nog nooit eerder had gezien. Ik had verwacht dat we teveel zakjes zouden hebben, maar binnen no time was alles weg. De volwassenen waren nog hebberiger dan de kinderen. Ik zag een paar minuten later die vrouw lopen die een zakje van haar dochter had afgepakt, met een bakje met allemaal kauwgumballen, had ze blijkbaar allemaal in beslag genomen van de kinderen. Wat een bitch, dat doe je toch niet!
De meeste kinderen zeiden wel bedankt, maar veel ook niet en de volwassenen al helemaal niet. De buurvrouw, Hawa, kwam naderhand naar ons toe dat zij geen zakje had gehad. Jammer dan, nu was alles op. Dat kon zomaar niet, nu moesten we haar dan maar gewoon geld geven. En serieus he, niet als grapje! We hadden een cadeautje voor haar meegenomen uit Nederland, maar toen twijfelde ik er ernstig aan of ik dat nog wel wou geven.
Toen ik Jeroen later aan de oude man voorstelde (die was daarvoor niet buiten) zei hij dat ik toch een beetje zijn dochter was en dat Jeroen nu een cadeau voor hem moest kopen omdat hij zo goed voor me gezorgd had. Ik probeerde het maar af te doen als grapje, maar het is toch wel lastig dat ze allemaal maar willen incasseren. Dat ze altijd iets terug verwachten voor een goede daad. In dit geval helemaal erg aangezien ze gewoon betaald krijgen om voor mij te zorgen.
Daarna toch nog alle andere cadeautjes gegeven, we hadden stroopwafeltjes voor mijn gezin en de buurvrouw, een enorme pot pindapasta waarvan je pindasoep kan maken voor mijn moeder, een fotolijstje met een foto van mij, Ali en Sahada en een fotoboekje met allemaal foto’s van het hele gezin. Voordat met dat laatste waren ze heel blij, iedereen wou de foto’s zien.
Toen ik Jeroen later een zoen gaf op de binnenplaats ging iedereen helemaal uit zijn/haar dak. Gejuich, geklap en gelach. Dat zien ze hier bijna nooit en vonden ze heel bijzonder. Ik heb ze nog nooit zo enthousiast gezien over iets, super grappig.
Voordat we naar bed gingen hebben we nog even buiten gezeten met de kids die ondertussen redelijk gewend waren aan Jeroen. Toen hij iets ging halen op de kamer, kwam hij terug hand in hand met Khadidia :).
Maandag 31 december
Wat een verschrikkelijke nacht! Met z’n tweeën op zo’n klein matrasje, snikheet, ik heb amper geslapen. Ben blij dat het maar voor 1 nacht was.
’s Ochtends hebben we Sahada nog de resterende cadeaus gegeven. Ik had voor haar extra dingen omdat zij het meeste voor me heeft gezorgd.
Na koko gegeten te hebben zijn we naar het ziekenhuis in Winneba gegaan. Heb Jeroen een rondleiding gegeven en afscheid genomen op OK. Was leuk om iedereen weer even te zien en echt afscheid te kunnen nemen.
Eenmaal terug in Breku zijn we naar mijn naaister gegaan, die waren net de laatste dingetjes aan t doen. Alles zat goed, alleen mijn bandjes moesten iets strakker, dus dat heeft ze gelijk even gedaan. Helemaal tevreden uiteindelijk, eind goed al goed. De vrouwen daar begonnen natuurlijk gelijk over dat ik hun een nieuwjaarscadeau moest geven. Jeroen en ik hadden al een zak sinaasappels voor het team gekocht. Daar waren ze blij mee, alleen jammer dat ze er alweer om aan het vragen waren.
Thuis aangekomen moesten we nog even de laatste spullen inpakken. Een deel achtergelaten wat ze onderling mogen verdelen en een paar dingen laten staan die Sahada voor ons vertrek meeneemt naar Krokobite waar we onze reis eindigen, hopelijk doet ze dat ook echt!
Mijn moeder had een week geleden gezegd dat ze een lunch voor ons zou maken, maar dat kwam maar niet. Uiteindelijk waren we om 14 uur helemaal klaar voor vertrek en zijn zonder lunch in de taxi gestapt na afscheid te nemen van iedereen die er was. Was echt raar om iedereen daar achter te laten, vooral Khadidia natuurlijk.
Ali ging met ons mee om ons te helpen een trotro te vinden richting Accra. Het was een uitdaging om ons te settelen in de trotro met 2 enorme tassen en 2 gewone rugtassen. We hebben een extra stoel gekocht voor onze backpacks, maar het was nog steeds proppen.
De taxi die we vervolgens namen wist niet precies waar het hotel was, maar uiteindelijk gelukkig toch gevonden. We zouden oud&nieuw in the Rising Phoenix vieren. Toen we onze kamer binnen gingen schrok ik wel, wat een dump! En hier betaalde we dan 54 cedi (E21,60) voor. Ik had al voor minder geld in stuk betere accommodatie gezeten. Het leek of ze delen van de kamer een paar jaar niet hadden schoon gemaakt, de lakens een paar weken niet gewassen en de algehele conditie van de kamer was gewoon bleh. De foto’s op de site waren duidelijk erg voordelig gemaakt. Ik was erg teleurgesteld. Er hing een ventilator boven het bed, maar gelukkig ging het goed met het ophangen van de klamboe.
Er is een klein stukje strand bij het hotel, het ligt in een soort klein baaitje. Het hotel ligt op een klif, dus je kan met een paar treden en verder klimmend over platte rotsen het strand bereiken. Een stukje privé stand, waar geen mensen komen niet vanuit het hotel komen.
Toen we wat gingen drinken bij de bar vroegen we of er nog iets gedaan werd vanavond met oud&nieuw. Toen ik reserveerde hadden ze gezegd dat ze waarschijnlijk wel iets gingen doen. Maar helaas ze deden helemaal niks. Er was ook niks in de buurt. Een ander hotel waar ze waarschijnlijk wel wat deden (maar die helaas al vol zat), was te ver om te lopen en de taxi was duur omdat het feest was, ook al vieren de Ghanezen geen feest, maar gaan ze om 00 uur naar de kerk. Uiteindelijk snel een fles bubbelend fruitsap gekocht, onderweg had ik al 2 soort van oliebollen gekocht wat hier het hele jaar door verkrijgbaar is, het is meer een soort gefrituurd zoet brood.
The rising phoenix is een echt hippie resort, het restaurant serveert alleen vegetarische en veganistische gerechten en je kan cursussen inspiratie en meditatie etc volgen. Dus ’s avonds hebben we vegetarisch gegeten, ik hoop dat je trots op ons bent Lau ;). We waren best moe van al het reizen en gedoe dat we na het eten gewoon nog een slaapje hebben gedaan, heel erg ik weet het.
Uiteindelijk zijn we het nieuwe jaar ingegaan vanaf ons kleine ‘privé terrasje’ met uitzicht op de zee, dat was wel romantisch. Er werd rond 12 uur zelfs vuurwerk afgestoken wat we konden zien, daar was ik wel erg blij mee. Het was leuk om een keer mee te maken, maar uiteindelijk vier ik het toch liever met familie en vrienden, lekker thuis.
Terug in de kamer zag ik een mega grote kakkerlak Jeroens tas in kruipen! Als een echte held heeft hij hem gevangen en de kamer uit gegooid.
Dinsdag 1 januari
Vandaag lekker dagje gechilled. Beetje uitgeslapen, gezwommen in de zee enzo. Er waren (volwassen) jongens aan het voetballen op het strand. Toen ik een foto van Jeroen wou maken kwamen ze er allemaal bij staan, allemaal op de foto. Natuurlijk, toen Jeroen een foto van mij wou maken kwamen ze allemaal bij mij staan. Op een gegeven moment tilde een van de jongens me zelfs zonder pardon op.
Woensdag 2 januari
Vandaag was een reisdag, we trokken verder via Hohoe naar Wli. We hadden aan 3 mensen gevraagd vanaf welk station de trotro naar Hohoe vertrok en 3 verschillende antwoorden gekregen. Bij een trotrostation vlakbij het maar gevraagd en een taxi genomen naar dat station. Het was een druk station en markt in 1. Na heel veel navragen hadden we eindelijk, iets voor 11en, de juiste trotro gevonden. Er was nog ruimte genoeg en we konden makkelijk 3 stoelen kopen. Maar toen moesten we nog wachten tot de trotro helemaal vol was voordat we konden vertrekken. En maar wachten op die niet al te relaxte bankjes, gepropt tussen de wand en de tassen, in de hitte. Na 2 uur wachten konden we eindelijk vertrekken!! Toen deden mijn billen al zodanig pijn dat ik op geen enkele manier nog echt lekker kon zitten.
Voordat we vertrokken zei de vrouw die aan de andere kant van onze tassen zat een gebedje op, waarop iedereen antwoorde met Amen. Gelukkig was onze reis nu in ieder geval gezegend.
De reis duurde ruim 4 uur, onderweg werd de omgeving steeds groener en natuurlijker. Op een gegeven moment werd de weg in beslag genomen door een groep ossen, ze werden wat opzij gedreven zodat we konden passeren. De eindbestemming van de trotro was Hohoe, maar wij moesten naar Wli, een klein dorpje dat ongeveer een uur verderop ligt tegen de grens met Togo aan. Dat is vlakbij de waterval die we graag wilden zien. Het was iets over 17 uur toen we in Hohoe aankwamen. Er werd natuurlijk gelijk gezegd dat de trotro niet meer reed, dus we moesten maar een privé taxi nemen. Die zijn vaak nogal prijzig, zeker voor blanken. De eerste chauffeur keek ons arrogant aan en zei dat het 50 cedi (E20,-) was! Dat kan die dus echt wel vergeten, dus we zijn verder gelopen. Jeroen wou wel graag een taxi, maar ik wou met de trotro omdat dat veel goedkoper is. Uiteindelijk hadden we onderweg naar de trotro een taxichauffeur gevonden die na onderhandelen uiteindelijk akkoord ging met 15 cedi (E6,-). Toen we bijna akkoord gingen kwam de trotro chauffeur dat er nog wel een trotro naar Wli ging, voor 1,50 cedi pp. Dat scheelt nogal. Maar Jeroen wou graag met de taxi, dus hebben dat toch maar gedaan. Was ook wel relaxed dat we nu helemaal tot ons hotel gebracht werden.
Toen we vertrokken uit Hohoe had ik ons hotel, the waterfall lodge, gebeld dat we eraan kwamen, dat hadden ze namelijk gevraagd. Het hotel is van Duitse eigenaars en de vrouw aan de telefoon klonk erg aardig, dus dat was alvast mooi mee genomen. Eenmaal aangekomen werden we gelijk opgevangen en naar ons chalet gebracht. Wat een verademing na the Rising Phoenix!! Een prachtige ruime hut met een groot tweepersoonsbed, alles was netjes en schoon, ruime schone badkamer erbij. Ik was helemaal happy.
Normaal gesproken moet je hier voor 16 uur doorgeven wat je ’s avonds wilt eten, maar wij kwamen veel later aan. Gelukkig konden we nog net onze bestelling doorgeven voordat de keuken dicht ging, die vrouw kwam al gelijk aangelopen met het menu. Na een klein poosje konden we al aan tafel, heerlijk gegeten en voor het eerst hier echt lekkere wijn gedronken. Het koelt hier ’s avonds behoorlijk af, veel meer dan aan de kust. Dus bij het eten moest ik zelfs mijn vestje met dunnen mouwen aandoen. Ook wel weer eens lekker.
Ondertussen begon ik me steeds minder lekker te voelen, misschien een verkoudheid van ruim 4 uur naast een open raam in de trotro zitten.
Donderdag 3 januari
Na een slechte nacht voelde ik me nog minder goed en begon ook steeds meer spierpijn te krijgen. Ik had mega hoofdpijn en alles werd steeds erger. Het was of een gewone griep of malaria, en aangezien we in Ghana zitten ging ik uit van dat laatste. We zouden eigenlijk vandaag naar de waterval gaan en morgen verder trekken, maar dat zag ik nu even niet zitten. Dus in plaats daarvan zijn we naar de kliniek hier in het dorp gegaan. Een van de medewerkers van het hotel liep met ons mee om te laten zien waar het was. Het was een klein kliniekje dat helaas dicht was :(. Dan maar gelijk door naar de apotheek, daar hadden ze alleen anti-malaria medicijnen voor kinderen. Die voor volwassenen was op. Daarnaast wisten we niet eens zeker dat het wel malaria was. Uiteindelijk toch maar een taxi genomen naar een dorp verderop waar een groter health centre zat. Dat was echt een apart gebouw, zag er uit alsof het een paar jaar geleden afgebrand was of jaren niet gebruikt was en nu weer in dienst genomen was. Het was totaal niet druk, maar we kregen alsnog voorrang. Na wat vragen werd er bloed afgenomen en onder de microscoop nagekeken op malariaparasieten. Ja hoor, weer 1 plus, maar deze keer wel met symptomen. Ik denk dat de vorige kuur gewoon niet heeft geholpen. Deze keer heb ik een andere kuur gekregen, 8 tabletten per dag ipv 2, ijzertabletten (malaria tast je rode bloedcellen aan) en kreeg ook nog 2 injecties in mijn billen, dat was niet zo lekker. Hij moest niet eens heel hard lachen om mijn witte billen. Maar hij vond wel dat ik heel veel vragen stelde, dat zijn ze hier niet gewend. Patiënten doen gewoon wat er gezegd wordt. Toen ik uitlegde dat ik anesthesiemedewerker ben snapte hij het gelukkig wel en vond het ook niet erg.
Eenmaal weer terug in het hotel voelde ik me al een stuk beter door die injecties. De eigenaresse van het hotel kwam bij binnenkomst gelijk naar ons toe hoe het ging en vond het heel vervelend toen ik zei dat het inderdaad malaria was. We hebben gelijk een nacht bijgeboekt.
De rest van de dag een beetje gechilled en gerust in de kamer. We hadden alweer een aardig stapel was, dus heb even de was gedaan. Had het mooi de tijd om te drogen.
We hebben hier geen bereik voor de telefoon en internet, dus is erg rustig. In de kliniek hadden we wel bereik en had allemaal smsjes. Mijn moeder was alweer ongerust omdat ze al een poosje niks meer van ons gehoord had, haha.
Vrijdag 4 januari
Vannacht een stuk beter geslapen en toen ik wakker werd voelde ik me wat beter, maar dat ging al snel weer achteruit. Na een lading medicijnen en een ontbijtje zijn we toch naar de waterval gegaan. Dat is wel iets wat we graag wilde zien, een van meest populaire attracties in Ghana.
De waterval bestaat uit 2 delen. Je kan alleen naar de onderste waterval gaan; een weinig inspannende tocht van 2 uur, naar de bovenste waterval; een pittige tocht van 2 uur na de toch naar de onderste waterval, of helemaal naar de top wat in totaal 6 uur is. Ik had al gehoord dat de tocht naar de bovenste waterval erg zwaar was. En met malaria was ik dat zeker niet van plan. Dus we zijn alleen naar de onderste gegaan.
De wandeling was inderdaad niet zwaar, het bos werd steeds dichter. Het pad kruiste in totaal 9 keer een rivier. Eén keer een rivier vanuit Togo en de overige keren de rivier die van de waterval kwam, die heet Agumatsa, wat – naar ik begreep – ‘laat het stromen’ betekent. Brug nummer 7 was weggeslagen tijdens een hevige regenbui en lag ter hoogte van brug 5 half in het water. Ze waren al wel een aardig eindje met een nieuwe brug, deze keer van beton, dus we konden er wel overheen.
Ondanks dat de weg naar de waterval erg makkelijk te vinden was kregen we toch een gids mee. Luxe hoor, een gids voor alleen ons 2en. Hij vertelde dat er na 15 a 20 minuten lopen op het pad naar de bovenste waterval een mooi uitzichtpunt was over beide watervallen. Daar wilden we wel heen. Nou ik ben heel blij dat we niet het hele pad hoefden te doen. Het was mega stijl en gewoon over boomwortels en stenen enzo. Ik was al snel zweetie en buiten adem. Voor onze gids, die ook niet meer de jongste was, was het natuurlijk no problemo op zijn slippertjes. Hij was al eerder helemaal een boom in geklommen om een cacao vrucht voor ons te plukken. Jeroen leek er ook niet heel veel moeite mee te hebben, dus voelde me echt een beetje een sukkeltje zonder conditie. Het uitzicht was inderdaad mooi en we hebben wat leuke foto’s gemaakt. Voordat we weer naar beneden gingen zei hij nog wel even dat hij het was vergeten vooraf te zeggen, maar dat het wel gebruikelijk was dat de gids een fooi kreeg voor het extra uitstapje! Haha typische Ghanees weer hoor, ze doen niks als ze er niks voor terug krijgen. Gelukkig waren we toch al van plan hem een fooi te geven. Bij de waterval aangekomen hebben we hem een substantiële fooi gegeven, maar hij leek er nou niet echt blij mee te zijn ofzo, beetje jammer.
De waterval was mooi en erg hoog. Ze zeggen dat het de hoogste waterval is van West-Afrika. In de rotsen naast de waterval zit een grote kolonie vleermuizen. In het boek stond dat je hun geluid duidelijk kon horen, maar dat viel me erg tegen.
Onderaan de waterval was een poeltje waarin je kon zwemmen. Dat wilden wij natuurlijk wel, zeker na de stevige wandeling naar het viewingpoint. Het was totaal niet druk en niemand anders ging zwemmen, maar wij zijn mooi het water in gegaan. Het was echt ijskoud!! We zijn ook niet helemaal erin gegaan.
Op de terugweg merkte ik dat de medicijnen uitgewerkt raakten en tegen de tijd dat we terug waren in het dorp voelde ik me absoluut niet lekker. Onderweg naar het hotel breidde de spierpijn zich steeds meer uit en voelde ik me met elke meter slechter. De vrouw bij het hotel zag het gelijk en stelde vast dat het allemaal toch wat teveel was geweest terwijl ze ons aankeek met een blik van I told you so!
De rest van de dag rustig aan gedaan. Ik hoop dat het snel beter gaat, want de komende dagen worden drukke dagen met veel toeristische dingetjes. We hebben weinig tijd, dus wil in rap tempo een aantal dingen gedaan hebben.
Zaterdag 5 januari
Vandaag zijn we redelijk op tijd vertrokken richting het centrum van Wli om daar een vervoer op te pikken naar Hohoe. We hadden al snel een gedeelde taxi te pakken. Hij had alleen wat moeite om weg te rijden, maar na wat water in de motor te gooien konden we weer. Hij moest eerst wat andere mensen afzetten, maar daarna gingen we op weg naar Hohoe. Onderweg nog een keer gestopt omdat de motor oververhit was, moest hij even wat water gaan halen uit de rivier om in de motor te gooien.
Uiteindelijk kwamen we veel later aan dan gepland en was de taxiprijs ook opeens hoger omdat we tassen bij ons hadden. Alsof hij dat niet gezien had toen hij de kofferbak open deed voor onze tassen!
De trotro naar Accra stond al te wachten en zat ook al redelijk vol. Het was meer een kleine bus, dan een trotro. Twee stoelen aan weerszijde van het gangpad en in het pad kon je nog een stoeltje naar beneden klappen. Onze tassen konden achterin en wij moesten op die klote klapstoeltjes in het gangpad. Natuurlijk wel voor de volle mep. Mijn stoeltje liep scheef af waardoor ik constant tegen de jongen naast me zat (dat hij over zijn deel in mijn deel kwam hielp al helemaal niet). Als we een goede bocht naar links maakten klapte mijn stoeltje naar rechts waardoor ik half bij mijn buurvrouw op schoot zat. Wat een feest… Om een mysterieuze reden wilde veel mensen in onze buurt graag de ramen dichthouden dus het was ook nog eens nogal warm en zweterig. En dat allemaal dan ruim 4 uur lang!
Toen we vertrokken werd er weer een gebed gedaan. Voorin stond een man die zodra we begonnen te rijden een preek begon te houden in een taal die wij niet konden verstaan. Er kwamen anatomische plaatjes van genitaliën voorbij, een leeg pak wijn en daarna zakjes met pilletjes die hij verkocht. Toen ik aan de jongen naast me vroeg waarvoor die pillen waren zei hij iets van dat het tegen diabetes en nog een aantal andere aandoeningen was. Het klonk mij in ieder geval allemaal in de oren als kwakzalverij. Maar blijkbaar trapten aardig wat mensen erin, want ongeveer een derde van de bus kocht de pilletjes. Toen de buit binnen was stapte hij uit, heel apart allemaal.
Halverwege de route stopte de bus opeens en moest iedereen er uit. Douane. We stonden buiten met een beambte te praten die zei dat we met ons paspoort door de controle moesten lopen, die zaten nog in onze tassen in de bus, dus stapten we weer in om deze te pakken. Toen we ze gevonden hadden startte de bus al weer een reed langs de douanepost met ons er nog in. Aan de andere kant van de post begon iedereen weer in te stappen en waren wij dus nooit gecontroleerd. We hadden toch niks aan te geven.
Uiteindelijk hebben we ons af laten zetten vlakbij de Accra Mall van waar het nog zo’n 15 minuten lopen was naar het hotel. We hadden een kamer in hetzelfde hotel gereserveerd als toen Jeroen aan kwam. Na even lekker gezwommen te hebben zijn we weer terug gegaan naar de Mall om een beetje rond te kijken en te window shoppen. Heb ontzettende leuke schilderijtjes gezien, maar is niet handig om nu al te kopen en heel Ghana over te slepen. Daar hebben we ook helemaal geen ruimte voor in onze backpacks. Dus heb ze helaas moeten laten liggen.
’s Avonds gegeten bij het luxe overpriced Chinese restaurant naast het hotel. Duur maar smaakte heerlijk.
Morgenochtend vliegen we naar Tamale, in het noorden van Ghana.
liefs Marlies
-
06 Januari 2013 - 11:26
Laurien:
Pff, ik vind het echt onbeschoft hoe ondankbaar ze daar zijn! Ik weet niet of het misschien komt door de manier waarop ze opgevoed zijn ofzo, maar ik zou mijn ogen uit mijn kop schamen als ik me zo zou gedragen. Echt onbegrijpelijk. Ik wijt het maar aan de hele andere cultuur en het feit dat ze het echt een stuk slechter hebben en denken dat jij een of andere multimiljonair bent...
En dan dat constante oplichten, pff. Ik begrijp nu beter waar je het over had in je sms. Ik zou er ook niet goed van worden. Maar zoals ik je ook al smste, het is niet persoonlijk. Ze proberen gewoon wat extra geld te verdienen, zodat ze hopelijk wat vlees ofzo kunnen kopen voor hun kinderen. Misschien helpt het wat als je er op zo'n manier over denkt.. Maar ik weet hoe naar het kan zijn door Azië.
Nou meis, beterschap! Ik hoop dat je je snel weer goed voelt. Dan kun je weer helemaal genieten van Jeroen en de toeristische trekpleisters. En valt het constante geld aftroggel gebeuren je misschien ook wat minder zwaar.
xxxxxxx -
06 Januari 2013 - 14:57
GertJan:
Hi,
Vervelend dat je je telkens zo ziek voelt! Hoop voor je dat dat gauw overgaat en je meer tijd hebt om te genieten van jullie vakantie samen!
Als ik de foto's zo zie gaat dat helemaal goed komen, have fun both !
-
06 Januari 2013 - 15:59
Debora:
hey marlies en jeroen,
Ben bij opa en oma en heb jullie verslag ff gelezen.
Erg leuk om te lezen hoe je het daar meemaakt allemaal, zou echt niks voor mij zijn al die ondankbare mensen en slechte leef omstandigheden.
Leuke foto,s ook erg grappig jeroen me ze witte lijf naast die blacka,s haha!
Als jullie terug zijn wil ik graag alle foto,s zien.
Veel plezier nog!
Groetjes Debora -
07 Januari 2013 - 14:42
Floor:
Hoi Marlies en Jeroen,
Wat naar dat die malaria weer de kop op steekt. Daartegen slik je dan braaf je antimalaria maar kennelijk is daar niet tegen op te boksen:(. Hoop dat je snel aansterkt en gezond blijft!
Tja, dat vragen en cadeaus als vanzelfsprekend zien is daar de normaalste zaak van de wereld. Ze zullen jullie vast heel dankbaar zijn ook al weten ze dat iig niet op Hollandse wijze uit te drukken. ik blijf het bijzonder vinden hoe je alleen daar al door ziet hoe verschillend de cultuur is t.o.v. de onze. Hoe irritant en onbeschoft het ook voelt;S.
Leuk, die waterval stond ook op mijn reis agenda, maar is er niet van gekomen. Leuk dat ik via jullie er toch nog wat van mee krijg:).
Pas goed op jullie zelf. En geniet van alle bijzonderheden en moois met zn twee! xxx
Ps. Leuke foto's! -
09 Januari 2013 - 01:11
Andy Walker:
Marlies,
I also lent money to Badohoun Komla Dodji to buy medicine. The details are the same as in your case. I have this contact information for him.
Do you have any more information?
Badohoun Komla Dodji
Consultant International
00221 77 672 78 80
00221 77 537 37 27
Skype: aristide3216
baristide@hotmail.com
BP: 45320 Dakar- Fann
Code Postal: 12524
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley