Het noorden

Zondag 6 januari
Vandaag moesten we vroeg op het vliegveld zijn. We vlogen om 7 uur en moesten tussen 5.00 en 6.30 uur inchecken. Er reden nog niet zoveel taxi’s en Jeroen wist wel de weg naar de luchthaven, dus we gingen lopend op weg. Het bleek best ver te zijn en de tijd tikte maar weg. Ik werd er in ieder geval best een beetje zenuwachtig van. Uiteindelijk hebben we na een poos lopen toch maar een taxi aangehouden om het laatste stukje af te leggen. We waren er om ongeveer 6 uur.
De vlucht ging goed. Hij was lang niet vol, dus was lekker rustig. Het was maar ruim een uur vliegen, maar we kregen alsnog een sandwich en wat te drinken.
Vanaf het vliegveld in Tamale stonden er taxi’s te wachten die zelfs een geplastificeerde prijzenlijst hadden waar verschillende bestemmingen op stond. Dus we hoefden niet eindeloos te onderhandelen over een goede prijs.
Gisteravond en vanochtend hadden we hotels gebeld, sommigen namen niet op, sommigen hadden hun prijs opeens verhoogd van 85 naar 185 cedi (!) en eentje zat helaas vol. Uiteindelijk toch voordat we vlogen nog een hotel gevonden in de stad waar we een kamer voor een goede prijs konden krijgen. Het hotel is prima. Vroeger was een luxe hotel, maar nu een beetje vergane glorie. Maar ik vind dat wel wat hebben, je kan zien dat het vroeger heel mooi was (veel dingen zijn nu ook nog mooi hoor).
We waren al vroeg in het hotel, dus we konden op ons gemak de rest van de dag een beetje door de stad struinen en plannen maken voor de komende dagen. We zijn naar het paleis van de chief geweest. Die woont hier nog in traditionele hutjes verbonden met muurtjes. Na een donatie mochten we foto’s maken en naar binnen. Heel grappig, van binnen is het best ouderwets en traditioneel en lijkt het net alsof je buiten de stad bent. Maar als je dan omhoog kijkt zie je zendmasten en je kan het drukke verkeer aan de andere kant van de muren horen.
We hebben lekker gelucht met Irene – die doet nu vrijwilligerswerk in het noorden – en zijn daarna weer terug naar het hotel gegaan. Bijna alles was dicht, dus er was niet zo veel te doen.

’s Avonds hebben we in het hotel gegeten. In het zuiden eten ze veel vis, in het noorden eten ze veel guinea fowl. Het lijkt een beetje op een hele lelijke en enge kalkoen. Verder eten ze veel geitenvlees. Hier hadden ze die guinea fowl op het menu staan, dus die heb ik geprobeerd. Was best ok, smaakte een beetje naar droge kalkoen.


Maandag 7 januari
Voor vandaag hadden we een auto (4WD) gehuurd met chauffeur om naar Mole National Park te gaan. We hadden alle opties afgewogen, eerst wilden we met ov gaan en daar dan 1 of 2 nachten slapen. Maar nadat het hotel na zeker 30 keer bellen op verschillende nummers en tijdstippen niet opnam, hadden we daar weinig vertrouwen in. We hadden ook op het internet gelezen dat het personeel daar erg onbehulpzaam is. Ze zijn het enige hotel, dus ze kunnen bijna alles maken wat ze willen.
Op internet had ik een hotel net buiten Tamale, the Asempa lodge, gevonden die ook autoverhuur aanbood voor hun gasten tegen een redelijk tarief. We hadden ook al een verhuurbedrijf in de stad gebeld en die hanteerde een hoger tarief. De lodge was oa van een Nederlander en na die gesproken te hebben hadden wij er vertrouwen in dat dit een goede deal was.
De chauffeur haalde ons om 6.30 op bij ons hotel in de binnenstad van Tamale. De rit begon redelijk rustig, maar na 50 minuten sloegen we een dirtroad in richting het park. Dat was super bumpy en stoffig. Gelukkig had de auto airco, dus konden de ramen lekker dicht blijven. In het begin waren de gordels verstopt onder de bank, ik heb 2 keer mijn hoofd zo hard tegen het plafond van de auto gestoot dat ik gewoon de druk op mijn nekwervels voelde! Toen de chauffeur even moest plassen toverde Jeroen toch nog de gordels tevoorschijn. Dus de rest van de rit ging een stuk beter.
Na een rit van 2,5 uur kwamen we aan in Larabanga, een plaatsje voor Mole. Daar staat de oudste moskee van Ghana. Ik had hele slechte verhalen gelezen in de gids over onaardige mensen, diefstal en hoge druk voor donaties. Dat viel ons gelukkig mee. We werden wel gelijk besprongen door een groep Ghanezen, maar die brachten ons naar het tourist centre waar we moesten betalen om de moskee te bekijken. We kregen er ook een rondleiding bij. Was leuk en interessant. Hij liet ons ook dingen in het dorp zien en vertelde wat ze deden met geld wat wij betaald hadden. We konden in het gastenboek schrijven en daar nog een donatie achter laten voor de verbetering van het onderwijs in het dorp. Daar stond wel enige druk achter. In het gastenboek stonden donaties van 20 tot 40 en zelfs 100 cedi! Ik weet niet of dat de echte bedragen zijn, maar wij hebben gewoon 2 cedi gegeven.
We konden ook nog op het dak van een van de huizen klimmen waar we ook in mochten kijken. Het dak was heel kunstig gemaakt, met allemaal takken kruislings wat uiteindelijk helemaal opgevuld wordt met klei en zand en uiteindelijk gaat er nog cement overheen. De bovenkant is dus gewoon cement, maar als je in het hutje zit zie je alle takken. Ze verkochten ook zelfgemaakt multifunctionele sheabutter (wel wat overpriced) waar we een klein potje van hebben gekocht.
De legende is dat iemand een opdracht had gekregen van Allah om een moskee te bouwen. Hij heeft toen vanaf een steen een speer gegooid en daar wou hij de moskee bouwen. De speer kwam terecht op een plek waar de beginselen van een moskee al stonden. Hij bouwde er een dag aan en toen hij de volgende ochtend terug kwam was de moskee al helemaal klaar. Toen er later een weg gemaakt werd naar het dorp, haalde ze diezelfde steen weg, maar de volgende ochtend lag hij er weer. Ze hebben hem een paar keer weggehaald, maar elke keer kwam hij weer terug. Dus besloten ze dat de steen magisch was en hebben ze de weg in een bocht eromheen gemaakt. Om de steen te bekijken moesten we natuurlijk weer een dikke donatie doen. Dat vonden we echt belachelijk, uiteindelijk mochten we het Ghaneze tarief betalen. Maar de oude mannen die erbij stonden vroegen wel of we nog koekjes voor ze hadden. Toen in ze een kauwgumpje aanbod (het enige wat ik bij me had) trokken ze bijna het hele pakje uit mijn handen.

Bij de ingang van het park moesten we betalen. Onze chauffeur hoefden we niet in te schrijven volgens hem. De bewaker was daardoor dusdanig beledigd dat we wel voor hem moesten betalen. Hij zei tegen de chauffeur ‘I don’t like you so I’m gonna charge you!’. De chauffeur ging er gelukkig tegenin, gesteund door ons. Uiteindelijk hoefden we alleen voor onszelf te betalen. Hij liet wel een prijslijst zien die geldig was vanaf februari, alle prijzen waren minstens verdubbeld! Echt de prijzen hier zijn belachelijk. Je bent in een ontwikkelingsland dat behoorlijk achterloopt, maar aan blanken vragen ze behoorlijke prijzen. Dat irriteert me heel erg aan Ghana.

Vervolgens reden we naar het Mole motel. We hadden nog niet echt ontbeten dus eerst maar wat eten. Aardig als we zijn hebben we de chauffeur uitgenodigd om wat met ons te eten. We hadden besteld om iets over 11en en kregen het eten om 12.30 (het zou om 12 uur klaar zijn). Tijdens het wachten vertelde onze chauffeur dat doordat het nu Harmattan is het heel stoffig is. Daarom kunnen vliegtuigen soms gewoon niet landen in Tamale, vliegen ze weer terug naar Accra! Dus wij zijn heel blij dat wij wel gewoon konden landen.
Net voordat het eten kwam zag ik ineens een groep mensen naar de waterholes wijzen en gewapend met camera’s naar het uitzichtpunt lopen. Dus ik ook snel die kant op met mijn camera. Stond er een olifant redelijk dichtbij een van de waterholes. Gelijk wat foto’s gemaakt, maar hij was best ver weg.
Na het eten gingen we op safari met de auto. Omdat we een 4x4 hadden konden we daarmee het park in. Anders hadden we nog een keer 100 cedi moeten betalen voor een jeep daar. De gewapende ranger was een bekende van de chauffeur en wilde snel vertrekken zodat we de olifant bij de waterhole konden zien. Daar aangekomen stonden er 2 olifanten! Normaal gesproken moet je minstens 100 meter bij ze vandaan blijven, maar omdat deze gewend waren aan mensen konden we iets dichterbij komen. Was echt cool om te zien, super veel foto’s gemaakt natuurlijk. De ranger zei dat we super veel geluk hadden dat we ze zagen, de hele week daarvoor had niemand een olifant gezien! Hij vertelde ook over de waarschuwingstekens die een olifant geeft voordat hij aanvalt. Eerst toetert ie naar je, daarna gaat ie wat naar achter (aanloopje) en flappert ie met z’n oren en ten slotte schopt hij zand naar je met z’n voorpoot. Daarna valt hij aan. Gelukkig deed hij niks van dit alles.
Na veel foto’s liepen we daar naar de waterhole om krokodillen te spotten. Een paar gezien, kleintjes in het water en een grote onder een boom een stuk verderop.
Daarna gingen we nog even kijken bij de olifant. Een was weer vertrokken, maar die ander liep net richting het water. Hij ging lekker badderen en spoot af en toe wat water over zijn oor. Super leuk, natuurlijk mega veel foto’s gemaakt.

Ten slotte zijn we nog naar Magnori gereden, een traditioneel dorpje net buiten het park. De rondleiding was natuurlijk weer prijzig, maar het dorpje was wel heel schattig. Er kwamen gelijk wat kindjes aan die onze handen vast wilden houden. Was echt veel leuker dan Larabanga, echt traditioneel! Ze hadden ook duiven, die hadden meerdere doelen. Als je duiven houdt en je wordt ziek, vertrekken je duiven op een gegeven moment. Dan weet je dat je binnen een paar weken dood gaat. Als je dood bent komen ze weer terug. Het tweede was dat als een vrouw in het dorp van een tweeling bevalt, haar man een duif komt doden en die aan haar aanbiedt als waardering. Ten derde kreeg een pasgeboren baby een slokje water te drinken uit de schaal waar de duiven uit dronken, voor een goede gezondheid. We hebben dat water gezien, maar ik kan me niet voorstellen dat je er iets anders dan ziek van wordt. Ten slotte word duivenvlees daar als het lekkerste vlees beschouwd, dus je kan je duiven ook verkopen voor hun vlees
Bij aankomst in het dorp stond er al een grote groep vrouwen en kinderen langs de weg te wachten op de trotro. De vakantie was afgelopen en de volgende dag begon de school weer, dus de kinderen moesten naar hun school in Damango, een plaatsje verderop. Normaal gesproken kwam er alleen trotro langs op zaterdag, maar voor deze gelegenheid zou er ook vandaag eentje langs komen. Toen we weggingen stond de groep er nog steeds en onze auto was een soort pickup, dus had een ruim laadgedeelte achterin. We boden aan dat er wel een paar mensen mee konden rijden. Dus er ontstond gelijk een wedloop op de auto. Zakken en mensen werden in de auto geladen. Uiteindelijk heeft de chauffeur er nog een paar mensen uit moeten halen, omdat het te veel was. Er stonden zo veel mensen dat het nooit in een trotro had gepast. Jeroen was niet heel blij met het gebeuren, maar we hebben wel mooi iets goeds gedaan (vind ik dan).

Na iedereen afgezet te hebben reden we snel terug naar het hotel. Na zo’n 1,5 uur lag ik half te slapen zegt Jeroen ineens he daar gaat onze band!! We zien zo onze band voorbij rollen tussen de bomen door! De chauffeur stopte natuurlijk gelijk en samen met Jeroen haalde hij de band uit de bosjes. Jeroen ging de bouten zoeken terwijl de chauffeur de krik tevoorschijn haalde. Toen Jeroen aan kwam lopen met de 3 bouten die hij gevonden had langs de weg, zagen we zo de auto naar benden komen… krik gebroken! Jeroen constateerde dat we ook de trommel van de trommelrem miste. Na lang zoeken hebben ze die niet kunnen vinden. Ondertussen was het al helemaal donker. Uiteindelijk stopte een auto die ons ook een krik wou lenen. Met z’n 3en hebben ze de band er weer onder gezet, zonder trommel. Blijkbaar
proberen wel vaker mensen auto’s aan te houden op die weg om ze vervolgens te bestelen. Dus we waren helemaal blij dat een auto voor ons durfde te stoppen.
Toen die auto weg reed vroegen we of de auto nog wel zou starten aangezien hij al ruim 2 uur met de lichten aan en ruim 1 uur met de radio aan had gestaan. Tuurlijk wel, nou mooi niet dus! Gelukkig kwam er net een laadwagen met allemaal jongens achterin langs. Die hebben met z’n allen de auto aangeduwd waardoor die gelukkig startte. Na 2,5 uur langs de weg konden we weer verder.
Een poosje later kwam de rem tegen de velgen aan van die band die eraf was gevallen. Dus hebben we weer een poos langs de weg gestaan terwijl de chauffeur de remschijven eruit sloopte.
Uiteindelijk zijn te toch nog bij de lodge aangekomen en konden we om 21.30 eten. Al met al een heel avontuur.


Dinsdag 8 januari
We besloten een relaxdagje tussendoor te doen. Op de site van de lodge hadden we gezien dat ze een zwembad hadden, dus we wilden een lekker dagje zwembad en chillen doen. ’s Ochtends bleek het zwembad half gevuld en heel erg smerig te zijn. De filter was kapot, maar het zou binnenkort gemaakt worden. Dus maar een beetje in de kamer gechilled en naar Tamale gegaan om te pinnen, beetje rond te lopen en een hapje te eten. We hebben op een terras op het dak van een gebouw gegeten. Leuk uitzicht en lekker eten.

Terug in het hotel hebben we nog een poosje zitten kaarten met de jongen van de receptie, die er altijd is. Later kwam er nog een andere jongen bij, was best gezellig.
Ze hebben ook een ezel in het hotel. Toen hij onze stemmen hoorde kwam hij gelijk al balkend aanrennen. We hebben hem vanochtend een stuk yam gegeven dat de vrouwen in onze auto hadden laten liggen, en dat vond hij erug lekker. Dus nu zijn we beste vrienden.


Woensdag 9 januari
Vandaag trokken we verder naar Kintampo, dat ligt in het midden van Ghana. Het gemeten centrum van het land ligt in dit dorp. De trotro vertrok gelijk nadat wij zaten, dus dat was wel fijn. Jeroen zat achterin best ruim, maar ik moest op het bankje daarvoor zitten. De rugleuning van dat bankje was recht, maar van het bankje daarvoor liep schuin naar achter. Dus de ruimte was mega krap. Ik ben maar op het uitklapstoeltje gaan zitten naast het bankje. Gelukkig zat er niemand voor me, want het stoeltje voor me begon halverwege mijn bovenbeen. Toen we nog een half uurtje moesten kwamen er opeens allemaal mensen bij en moest ik me naast Jeroen op het bankje proppen. Gelukkig was het niet voor lang.
Een hotel reserveren was niet gelukt omdat sommige hotels helemaal geen nummer hadden terwijl die van andere niet werd opgenomen. In het boek werd een van de hotels beschreven alsof het makkelijk binnen loopafstand lag, dus wij besloten daarheen te lopen. Dat was ook onze eerste keus. Het bleek best ver te zijn, we hebben zeker een half uur gelopen in de hitte met die zware tassen. We kwamen wel langs het centrum van Ghana dat met een ‘kunstwerk’ werd gemarkeerd.
Het hotel had maar 5 kamer en zat vol . Gelukkig bleek een van de andere hotels er tegenover te zitten, die was een stuk goedkoper en de kamers waren prima. Er was geen restaurant, maar we hebben gebruik gemaakt van het restaurant van het andere hotel.
Na een snelle lunch (we hadden ons eten al na zo’n 10 min!!) zijn we op weg gegaan naar de Kintampo waterval. Die was best mooi en je kon in het kleine meertje onderaan poedelen / zwemmen, het water was wel beetje koud.
We hadden met de taxichauffeur afgesproken dat we hem konden bellen, hij zou ons dan komen ophalen en naar de andere waterval brengen. We hebben hem super vaak gebeld, maar hij nam maar niet op. Dus we zijn maar gaan lopen en konden na een poosje gelukkig een gedeelde taxi aanhouden tot Kintampo. Vanaf daar een taxi genomen naar de Fuller falls, hij zou daar op ons wachten en ons dan weer naar het hotel brengen. De Fuller waterval is veel minder toeristisch en er was ook niemand toen wij daar aankwamen. Het was daar echt prachtig!! Het mooiste wat ik tot nu toe heb gezien hier in Ghana. Mooie natuur en een prachtige waterval. Dat er niemand was maakte het nog specialer. We konden een stuk langs de waterval omhoog klimmen. Het water zag er niet zo schoon uit in het meertje onderaan de waterval, dus we hebben er maar niet in gezwommen.

’s Avonds lekker gegeten aan de overkant. Ik had mijn favo Ghaneze maaltje besteld, yam met eggstew. Was weer lekker.

liefs Marlies