Eerste voorlichting

Zaterdag 3 november
Ik heb zaterdag na mijn verhaaltje op waarbenjij niet echt veel gedaan. Ik heb een poosje buiten gezeten om een boek te lezen. Maar aan lezen ben ik niet echt toegekomen. Ik was binnen no time omringd door kinderen. Een paar spraken redelijk engels, dus zo konden we toch een beetje een gesprek houden. Later kwamen Sahada en haar broer Ali erbij zitten, dus ging de communicatie wat makkelijker. Ali is echt zeker 2 meter lang en een super aardige man. Als hij thuis komt komt hij altijd even bij me zitten om een praatje te maken. De tweeling die zo bang voor me is, zijn van hem. Hij probeert ze altijd mijn kant op te krijgen, maar dan moeten ze wel vaak huilen. Al gaat het steeds beter. De ene kan ik nu aanraken, alleen als iemand haar optilt en naar mij draagt moet ze huilen. Maar die ander gaat al huilen als ik haar richting op loop!
Ik zeg op die foto’s wel steeds broertjes en zusjes van me, maar eigenlijk zijn dat mijn neefjes en nichtjes. Want mijn broers en zus zijn van mijn eigen leeftijd.
De kinderen wilden graag dat ik hun iets leerde van mijn cultuur. Leren hoe wij dansen enzo. Heel lastig eigenlijk. Ze hebben wat woordjes fanti (lokale taal) geleerd en ik hun wat woordjes nederlands. Alleen zijn ze die natuurlijk al lang vergeten. Ik heb de woordjes fanti opgeschreven, dus af en toe lees ik ze weer even door. Is wel leuk als ik een paar woordjes spreek. De kinderen die hier in de buurt wonen zijn al aardig aan me gewend. Eerst durfden ze alleen maar te kijken, maar vandaag kwamen ze een praatje maken en durfde me ook gewoon aan te raken. Op een gegeven moment werd ik van alle kant half gemasseerd omdat ze allemaal willen voelen hoe een blanke voelt, haha.
Ze vroegen me ook gewoon of ik hun mee wou nemen als ik weer naar huis ga. Ze lijken echt niet te snappen dat ik dat niet kan doen, en dat dat ook niet het beste is voor hun. Ze vragen ook gewoon of ik hun een fiets ofzo kan geven of een sturen vanuit nederland. Echt heel moeilijk om uit te leggen dat ik dat niet kan doen. Ook heel vervelend dat ze dat steeds vragen. De oudere kinderen corrigeren hun hierin wel, maar die zijn niet altijd in de buurt.

Sahada was even naar de markt gegaan en ik had gevraagd of ze voor mij tissues mee wou nemen. Kwam ze terug met een pak van 100 servetten, haha. Dus nu gebruik ik dat maar. Ze had ook een nieuwe lamp gekocht en dit is eindelijk een goede, hij is alleen niet zo sterk. Dus nu kan ik weer wat zien in mijn kamer, in een normale kleur!

Voor het avondeten gingen we noedels halen bij de markt. De vrouw van een van mijn broers verkoopt dat blijkbaar op de markt. Het was al donker dus ik had mijn zaklamp meegenomen. Onderweg viel de stroom uit, dus was nog blijer met mijn zaklamp. Op de terugweg kwamen we iemand tegen die ze kent en die nodigde ons uit wat te gaan drinken. Vooruit dan maar weer. Was wel een aparte beleving om in het pikdonker onder een prachtige sterrenhemel aan een tafeltje te zitten, terwijl je je tafelgenoten niet eens kan zien. Ondertussen ben ik mijn stem aan het kwijtraken, dus ze hoorden wel dat ik me niet helemaal goed voelde. Volgens hun moest ik maar veel fruit en kokosnoten drinken. Dus gelijk ook nog 2 kokosnoten gekregen van ze.


Zondag 4 november
Vannacht werd ik om 2.30 wakker van getrommel, het klonk of ze op de binnenplaats stonden. Heb nog even naar buiten gekeken, maar zag niet echt iets. Toen ik de deur dicht wou doen (ik heb alleen de hor dicht, die kan ook op slot en is minder warm), hoorde ik dat het minder werd. Vanochtend vroeg ik me af of ik het gedroomd had of het echt wat gebeurd. Maar mijn broer Moesa vertelde dat het wel echt was. Ze hebben hier geen geld voor politie, dus lopen en vrijwilligers door het dorp om alles veilig te houden. Ter compensatie zamelen ze 1x per maand wat in. Ze kondigen hun komst aan door op de trommels te slaan. Dan is het dus de bedoeling dat je naar buiten komt en wat geld ofzo geeft.

’s Ochtends mijn nederlandse cadeau’s aan mijn ‘vader’ gegeven, een runderrookworst en een zakje mini stroopwafels. Ben benieuwd wat ze ervan vinden. Het is alleen wel erg weinig voor zo’n enorm gezin. Maar ik had van tevoren natuurlijk niet gedacht dat het gezin zo groot zou zijn.
Ajuman, mijn mobiliser, kwam me om 9.30 ophalen om naar de kerk te gaan. Ik dacht gewoon om te socialisen en kijken waar behoefte aan was. Maar hij had gezegd dat we een les kwamen geven. Ik had die ochtend nog snel wat gelezen over family planning. Het gaat gewoon over geboortebeperking. Ajuman zei dat we het gewoon samen zouden doen. Hij zou me helpen.
Ik dacht dat Breku helemaal islamitisch is, maar dat is helemaal niet zo. Er zijn ontzettend veel kerken. Bij onze kerk aangekomen was de dienst al een poos bezig, maar je kan ook dan nog gewoon binnenlopen. Ik wou graag een kerkdienst bijwonen. Het was wel wat ik ervan verwachte. Veel zang en dans en druk doen. Heel anders dan de kerk in Nederland. Het bidden deed iedereen gewoon hardop en met handgebaren, sommige liepen ook door de kerk heen. Je moet ook constant donaties doen. Ik kon de dienst niet echt volgen omdat het meeste in fanti was. Uiteindelijk was dan het moment waarop wij aangekondigd werden. Ik was best een beetje zenuwachtig. Robert had gezegd dat je het beste je publiek er bij kan betrekken. Dus begon ik met of iemand ervaring had met family planning. Doodse stilte…. Shit! Uiteindelijk vertelde gelukkig 1 vrouw iets over haar ervaring. Daar konden we dus op inhaken. Ik wist ook niet helemaal zeker welke dingen hier beschikbaar zijn, dus heb het maar een beetje algemeen gehouden. Gelukkig wel wat advies kunnen geven en vragen beantwoord. Iemand vroeg of jongeren die nog geen kinderen hadden gehad ook anticonceptie konden gebruiken. Dat kan natuurlijk, maar dat wist dus niet iedereen. Dus toch nog iets bereikt. Afgesloten met een take home message en het verzoek dat ze in mijn omgeving en huis eens moesten kijken waar ze zich zorgen over maakten. En dat dan aan mij of Ajuman kunnen vertellen. Ik ben benieuwd of ze dat ook echt gaan doen.
Op de terugweg zijn we door de gemeenschap gelopen om te kijken wat we zouden willen veranderen. We hebben het over het afval dat overal ligt gehad. En over de vieze toiletten. Daar kunnen we wel wat mee denk ik. Volgens mij gaan we woensdag wat huisbezoeken doen. Ajuman had het over 10 gezinnen, dus dat wordt een drukke dag.

’s Middags heb ik mijn was gedaan. Dat gaat hier gewoon nog met de hand. Eerst moest er water gehaald worden, dus Sahada, wat van de kinderen en ik gingen met emmers en enorme schalen naar de waterplaats. Het is echt ongelofelijk wat ze op hun hoofd kunnen dragen! Ze vullen ook die schalen gewoon terwijl die al op hun hoofd zit. Ze voelen aan het gewicht of hij vol is of niet! Ze vinden het echt heel raar dat wij nooit water hoeven te halen, dat kunnen ze zich niet voorstellen. Het is dan ook heel grappig dat ik niet van die zware bakken water op mijn hoofd kan dragen. Sowieso is het grappig dat ik veel dingen niet kan die zij doen.
Sahada heeft me geleerd hoe het moet en zoals verwacht vond iedereen het hilarisch toen ik het probeerde. Er had zich gewoon een hele groep om ons heen verzamelt, iedereen wou zien hoe die obruni kleding ging wassen. Ik was veel te lief voor de kleding, het moest met veel meer energie. Die heb ik eerder gehoord :s. Het gaat dus gewoon in koud water met zeep. Eerst 2 bakken met zeep en schrobben. Dan nog 1 of 2 emmers met alleen water om de zeep eruit te spoelen. Ik was blij toen we klaar waren, maar alles is lekker schoon. Sahada ging haar was daarna doen, dus ik vroeg of ik haar zou helpen. Dat wou ze niet. Of ze het niet wou omdat ik het niet goed deed of ze me niet wou belasten is me niet helemaal duidelijk.
Daarna nog even met mijn neefjes, nichtjes en buurkinderen gezeten. Weer mijn fotoalbum laten zien, daar is iedereen dol op. Wat gekletst en het alfabet in het engels gezongen. Ik heb ze ook nog ‘hoofd, schouders, knie en teen geleerd’, al kenden ze al een net andere versie. Maar ze vonden het nog steeds leuk.

Ik bedacht me laatst dat ik echt wel mazzel heb met dit gezin. Het is een leuk en warm gezin, ze proberen me bij veel dingen te betrekken en helpen me bij alles. Ze zijn ook niet arm, dus we eten ook wel rijst en brood. Niet te vergeten heb ik ook nog eens een ventilator op mijn kamer! Mijn mobiliser is ook erg betrokken en enthousiast. Dat hoor ik ook wel anders.

Nog wat andere dingetjes:

- Ze stoppen hier van die kleine gedroogde visjes overal doorheen. Gewoon met graatjes en hoofd en al. Ielk!
- Kleine kinderen dragen hier regelmatig geen luier. Dus toen ik een baby op schoot had, had ik opeens een grote natte vlek op mijn enige nog droge broek…. Sahada heeft hem maar snel uitgespoeld en droog gestreken. Zij doet echt alles voor me, ik voel me er gewoon schuldig over!
- Als de vrouwen weg van huis gaan om te werken en de mannen zijn er ook niet, bijvoorbeeld in dat dorpje waar ik vrijdag ben geweest, nemen ze wel de jongste kinderen mee op hun rug. Maar de andere kinderen blijven gewoon alleen achter. De oudere zorgen dan een beetje voor de jongste. Vroeger gebeurde het wel eens dat er dan iemand kwam om een kind te stelen! Maar gelukkig gebeurt dat niet meer.
- Ik hoorde vandaag dat er in een huis hier vlakbij afgelopen nacht een vrouw haar man heeft doodgestoken! Ze vond dat hij erg flirterig was naar andere vrouwen en dacht dat hij vreemd ging. Al is dat hier blijkbaar heel gewoon en geaccepteerd. Alleen van mannen, voor vrouwen is het verboden.
- Iedereen hier vind dat ik te weinig eet, ik krijg bijna nooit mijn bord leeg of eet minder dan de rest. Sahada zei laatst dat ik meer moet eten, ze wil me vet mesten. Ze zei dat ik zo dik moet worden dat Jeroen me niet meer herkend als hij hierheen komt. Ik heb maar gezegd dat mijn voorkeur meer richting afvallen gaat en zeker niet richting aankomen.
- Toen een van de meiden zag dat ik blond was in mijn boekje, vroeg ze of ik nu even mijn haar blond kon maken. Gewoon even veranderen, haha

liefs Marlies