Van paniek tot tropisch paradijs

Zondag 13 januari
Dit is het eerste hotel waar we een echte warme douche hebben! Super relaxed :D. Na het genieten van een warme douche gingen we op pad richting Cape Coast. We zijn deze keer in plaats van met een trotro met de metro mass bus gegaan. Dat is een soort afgekeurde gewone bus uit Nederland of een ander land. Het is dus een gewone bus, alleen dan ouder.
Na ongeveer 4 uur kwamen we in Cape Coast aan. Onze hut was nog niet klaar ook al was het al half 4. Gelukkig maakte dat niet uit want we wilden gelijk door naar de Monkey Forest Santuary vlakbij Kakum National Park. Na zo'n 45 min rijden kwamen we daar aan om een dichte poort te ontdekken. Ze gingen al om 15.30 dicht! Gelukkig waren de Nederlandse eigenaars zo aardig om ons uiteindelijk toch maar naar binnen te laten en kregen we een rondleiding van een bevriende Ghanees. Ze vangen daar babyaapjes op. Vaak zijn de ouders door locals gedood, die brengen dan de babyaapjes naar de sanctuary. Naast de apen hadden ze ook nog krokodillen, schildpadjes, een soort antilope en meer. Na de rondleiding nog even gezellig zitten kletsen. Tegen de tijd dat we terug in het hotel waren was het al een poosje donker. Ons hotel zat bij het strand en ons hutje zat echt direct aan het strand, heel leuk. In het restaurant hebben we heerlijk gegeten met uitzicht over het strand.


Maandag 14 januari
Ons hutje was mooi, maar erg vochtig en warm en het bed was meer een twijfelaar. Dus we hebben allebei niet zo lekker geslapen helaas.
's Ochtends zijn we naar Cape Coast Castle gegaan. Het lag naast ons hotel, dus dat was erg fijn. Het 'kasteel' is een van de oude forten langs de kust van waaruit handel gedreven werd. Het was eerste in handel van de Portugezen, maar later veroverd door de Nederlanders, die het na ruim 200 jaar verkochten aan de Britten. Er zijn veel slaven verhandeld via dit fort. Tijdens de rondleiding kregen we de cellen te zien waar de slaven verbleven en de vertekken van de gouverneur en andere blanken. Ik had al eerder zoiets gezien in Elmina, maar Jeroen nog niet. Verschrikkelijk wat onze voorvaderen daar allemaal hebben uitgehaald.
Na de rondleiding hebben we een trotro naar Takoradi genomen om daar over te stappen op de trotro naar Beyin. Dat ligt dichtbij een dorpje dat op palen boven een meer is gebouwd.
Op een gegeven moment kreeg ik last van mijn oog, het voelde alsof er wat in zat. Toen ik in mijn spiegeltje keek zag ik tot mijn grote schrik dat een van mijn pupillen groot was terwijl de andere gewoon klein was! De medisch geschoolde onder ons zullen gelijk weten dat dit een bekend teken is van hersenproblemen. Je kan je dus voorstellen dat ik erg schrok. Ik zei het gelijk tegen Jeroen, die vanzelfsprekend ook erg schrok. Toen hij erin scheen met zijn zaklamp reageerde de pupil totaal niet, nog een slecht teken!
Zodra we in Takoradi aankwamen zijn we gelijk naar het grootste beste ziekenhuis daar gegaan. De hele reis was ik erg bang voor wat er aan de hand kon zijn, zeker aangezien we in een land zijn waar de medische zorg, zeker voor hersenproblemen, erg beperkt is. In het ziekenhuis heb ik geeist dat ik gelijk geholpen werd zonder eerst een eeuwigheid te wachten, wat gelukkig lukte. Ze hadden daar geen neuroloog of oogarts, dus kregen we een algemene arts te spreken. Ze hadden daar niks om een oog te onderzoeken en ook geen CT-scan, ze konden dus totaal niks onderzoeken. Het leek hem het beste als ik een scan liet maken, daarvoor moesten we wel naar Accra aangezien dat de enige plek is in Ghana waar ze een CT-scan hebben. Accra ligt op zo'n 4 a 5 uur rijden vanaf Takoradi en dat was niet de kant waar we heen wilde. Ik wou eerst zeker weten dat het niet een oogprobleem was, dat was de dokter wel met mee eens. Dus hij verwees me naar een oogarts in een ziekenhuis dichtbij.
Daar aangekomen bleek de oogarts al zo'n 2 uur geleden naar huis zijn gegaan, en hij wou ook niet terug komen. Na veel gedoe kregen we een adres van een eye centre in de buurt. Het bleek een brillenwinkel te zijn, maar de man die daar werkte zei wel dat hij een arts was. Hij heeft allerlei onderzoekjes gedaan en in mijn ogen gekeken. Hij kon niks vinden dat mijn probleem zou verklaren....
Dus weer terug naar de eerste arts, die was natuurlijk alweer naar huis. Een erg onaardige onbehulpzame verpleegkundige was totaal niet bereid om ons te helpen en zei dat ze geen een nummer van een dokter had en er ook geen dokter was die dienst had (geloof je het zelf). Ik had daarvoor al besloten dat ik de medische alarmlijn van mijn zorgverzekering wou bellen. Dus dat gedaan. Na het hele verhaal te hebben gedaan zouden ze overleggen met de dokter en dan terug bellen. De dokter vond ook dat ik een CT-scan moest krijgen en daarvoor dus naar Accra moest. Hij vond wel dat aangezien ik geen andere klachten had (geen uitval of wat dan ook) we wel toch morgenochtend konden wachten, het was ondertussen al iets van 17 uur. We mochten de volgende ochtend met een ambulance naar een ziekenhuis in Accra gaan. Ze hadden alles goed geregeld moet ik zeggen. De ambulance werd vergoed, ze hadden een ziekenhuis uitgezocht en als we daar waren moesten we hun bellen en zouden zij de rekening direct met hun regelen. Ik vond het allemaal erg geruststellend.
Ondertussen kwam de onvriendelijke verpleegkundige een keer vragen waarom we in hemelsnaam nog steeds in het ziekenhuis waren. Jeroen zei dat we wachtte op de dokter. Ze zei nogmaals dat die niet zou komen aangezien ze geen nummer had en al had ze er een zou ze hem toch niet bellen. We moesten de volgende ochtend maar terug komen. Maar blijkbaar helpt het in Ghana toch om gewoon te blijven zitten, want tegen de tijd dat ik klaar was met de alarmlijn en we hotels aan het bellen waren, kwam ze vertellen dat de dokter er zo aan zou komen! Van de dokter een verwijzing gehad voor het ziekenhuis en het aanbod dat als we geen (betaalbaar) hotel konden vinden we samen in het ziekenhuis konden slapen in een prive kamer met eigen badkamer, heel aardig. Uiteindelijk hebben we toch zelf een hotel gevonden, luxe en boven onze prijsklasse, maar we hadden na al het gedoe van vandaag allebei geen zin in een shithotel.
Onze hotelkamer was heerlijk, ruim met een mega groot bed. Daar aangekomen pakte ik de zaklamp weer om in mijn ogen te schijnen. Nu reageerde mijn enorme pupil wel op licht, hij werd een klein beetje kleiner. Nog lang niet normaal, maar hij reageerde in ieder geval! Dat was een goed teken.
Even met mijn familie geskyped die natuurlijk ook erg schrokken. Ik beloofde ze op de hoogte te houden over alles.
's Avonds kwam Jeroen ineens met het brilliante idee dat het misschien wel een bijwerking was van mijn medicijnen tegen reisziekte. Ik gebruik een soort stickers die je op je huid plakt en gedurende 3 dagen medicijnen af geeft. Ik had gister toen we naar Cape Coast gingen een sticker van 5 dagen oud op en werd daardoor toch misselijk. Daarom heb ik nog een sticker geplakt en die oude laten zitten zodat er snel wat extra medicijn in mijn systeem kwam. Het was de bedoeling de oude na een uurtje te verwijderen, maar dat waren we allebei vergeten en uiteindelijk heb ik zo'n 7 uur lang 2 stickers opgehad. We zochten snel naar de bijwerkingen en ja hoor daar stond het. Vergrote pupil waardoor de oogdruk verhoogd wordt en het zicht verminderd. Wel raar dat het pas een dag later gebeurt en maar aan een oog, maar het was een verklaring die ik graag aannam en verder ook goed in het plaatje paste. Ik voelde me gelijk een stuk rustiger. Mijn familie was ook wat meer gerustgesteld. Ik heb de sticker die ik nog op had gelijk verwijderd. Hopelijk is het morgen minder.


Dinsdag 15 januari
Toen ik vanochtend wakker werd was mijn pupil ietsje kleiner en reageerde met een bijna normale vernauwing op licht. Dus weer naar de SOS lijn gebeld. De dokter vond het een goed teken en vond dat we het wel 24 tot 48 uur konden aankijken. Daarna moest ik weer terug bellen.
We besloten dat we niet meer genoeg tijd hadden om nog naar het dorpje op palen te gaan. Onze volgende geplande bestemming was Axim, waar de mooiste stranden van Ghana liggen volgens de Bradt (onze reisgids). We hebben het hotel gebeld waar we graag heen wilden en ze hadden gelukkig nog een plekje voor ons. Ze hadden voor de eerste nacht alleen een 2 persoonskamer en voor de 2 nachten daarna konden we wel een chalet krijgen.
Ik had geen reisziekte sticker geplakt en in de trotro onderweg naar Axim ben ik aardig misselijk geworden. Er kon dus nooit meer een overdosering van dat medicijn in mijn bloed zitten.
Bij het hotel aangekomen bleek dat ze wat hadden rondgeschoven en dat we nu alle 3 de nachten in een chalet konden slapen! Daar waren we natuurlijk heel blij mee. Het hutje was prachtig, het hele hotel was prachtig. Overal waren stenen en schelpen in verwerkt, echt een tropsich paradijsje. Toen we later op het strand lagen bleek ook dat we een van de weinige gasten waren daar. Wij waren de enige gasten op het strand. Er zaten nog 2 groepen Amerikanen, maar die zagen we alleen aan het eind van de middag en begin van de avond. Het enige nadeel van het hotel was het eten. Bij het strand was het menu erg beperkt, boven in het grote restaurant hadden ze gelukkig meer. Maar zoals overal in Ghana hadden ze veel dingen van het menu niet. Ze serveerden vrij normale gerechten voor Ghana, maar ze waren hoog geprijsd.
Het strand is dus, samen met een ander strand in de buurt, het mooiste van Ghana. Met recht hoor, het was echt prachtig. Toen ik opkeek van mijn boekje met een cocktail op het tafeltje naast me, het prachtige uitzicht zag, de warme zon voelde en mijn lieve vriendje naast me had, voelde ik volkomen gelukkig :D.
's Avonds hebben we lekker op het strand gegeten.


Woensdag 16 januari
We hadden in dit hotel een ontbijtbuffet, dus we waren benieuwd. Ze hadden 3 verschillende soorten koko, een bonenprutje of een omelet met een klein broodje. Heel beperkt dus. Als je bacon of een worstje wilden moest je zelfs bijbetalen! Na 3 weken elke ochtend een gebakken ei ben je er echt wel klaar mee. Maar er was niks anders, dus toch weer aan de eieren.
Vandaag wilden we naar het São Antonio fort in Axim. Het is het op een na oudste fort van Ghana, na Elmina. Het bleek gerenoveerd te worden, ze wilden over een jaar of 3 een museum daar openen. Dus nu stonden in de slavencellen emmers verf en waren de vloeren en trappen bedekt met verfspetters. Onze gids somde emotieloos de weetjes op over het vrij kleine fort, en wees wat dingen aan. Het viel dus wat tegen.
Na de rondleiding hebben we bij een lokaal eettentje een bord fufu met vissoep gedeeld. De eigenaar leek best verbaasd dat we dat wilden eten en al helemaal toen hij terug kwam en alles op was. Het smaakte helaas lang niet zo lekker als bij mijn gastgezin.
Toen we terugliepen naar de taxistandplaats was de basisschool net uit, dus er liepen veel kinderen op straat die allemaal ons riepen, naar ons zwaaiden en soms ons even wilden aanraken. We voelden ons net celebrity's.
De rest van de dag een beetje op het strand gelegen en 's avonds boven in het restaurant gegeten waar ze veel meer keus hadden. Ik wou een tonijnpizza wat ze natuurlijk niet hadden, maar ze konden wel een garnalenpizza maken voor me. Blijkbaar kan je zelfs in een restaurant over de prijs onderhandelen in zo'n geval. Als toetje wilden we kokosijs, we hadden die ochtend gevraagd of ze dat hadden en dat was zo. Maar toen we het bestelde was het er toch niet. De ober beloofde dat als we morgen weer kwamen eten ze het dan wel zouden eten. Hij zou het zelf halen of desnoods in een boom klimmen om zelf een kokosnoot te plukken. Dus dat klonk veelbelovend.


Donderdag 17 januari
Vandaag stond er niks op de planning. Een heerlijk dagje relaxen aan het strand.
's Avonds vol verwachting de kokosijs besteld, maar helaas... het was er weer niet. De ober die het ons beloofd had durfde niet eens meer naar ons tafeltje te komen en een andere jongen moest steeds boodschappen tussen ons en hem heen en weer brengen (ook omdat onze rekening niet klopte), super onhandig. Toen we richting de bar liepen waar hij was, ging hij snel naar achter, heel volwassen.


Vrijdag 18 januari
Vandaag was onze laatste echte reisdag. We namen de trotro terug naar Takoradi en vanaf daar zou om 13.30 een STC bus naar Accra gaan. De STC bussen zijn de meest luxe manier van reizen in Ghana. Grote bussen met airco die veel te hoog staat en redelijk comfortabele stoelen. Toen we aankwamen stond er al een bus die bijna zou vertrekken, super mazzel dus. Zo vertrokken we om 12.15 al richting Accra. Moet zeggen dat we daarmee wel mazzel hebben gehad. We hebben niet vaak lang hoeven wachten voordat ons transport vertrok. Eigenlijk alleen de eerste keer richting Hohoe.
We konden gelukkig nog net 2 plaatsjes naast elkaar vinden. Alle stoelen waren bedekt met plastic overtrekken, alsof de bus net opgeleverd was. Dat zat niet echt lekker, beetje vreemd.
Ik was gister vergeten een reissticker op te plakken, dus had dat pas vanochtend gedaan. In de bus was ik, ook al was het al een paar uur later en zou hij moeten werken, toch kotsmisselijk. Ik heb nog wat anders moeten slikken tegen misselijkheid om het een beetje onder controle te houden.
Met de bus zijn we langs Winneba, Awutu Breku en door Kasoa heen gereden, dat was wel leuk. Alles voor de laatste keer nog een keertje zien.
De bus heeft ons afgezet bij het kruispunt waar je moet afslaan voor Kokrobite. Dat is een kustplaatsje naast Accra wat erg populair is. Daar hadden we een nacht geboekt bij Big Milly's Backyard, het populairste hotel voor toeristen. We wilden daar eigenlijk 3 nachten boeken, maar ze hadden maar ruimte voor een nacht. Ik ben daar eerder geweest met de andere vrijwilligers en wist dat ze hele leuke hutjes hebben voor 2 personen met een openlucht badkamer. Daarom hadden we daar ook geboekt. In plaats daarvan kregen we een achteraf gelegen piepklein 2 persoonskamertje met 2 losse bedden waar een klein badkamertje in zat. Totaal geen sfeer. Maar wel voor dezelfde prijs als de leuke hutjes! Ik was heel erg teleurgesteld, gelukkig hoefden we er maar 1 nachtje te blijven.
Snel nog even gezwommen voordat het donker werd en onze teleurstelling weggedronken bij de cocktailbar, die waren gelukkig erg lekker.
We hadden een groep Nederlanders ontmoet bij de hand-in-hand in Nkoranza, die waren we in Cape Coast weer tegengekomen en we wisten dat ze hier ook zouden zitten. 's Avonds gezellig bij hun aan tafel gezeten en lekker gegeten.


Zaterdag 19 januari
Na een ontbijtje, deze keer lekker geen ei, hebben we even gekeken bij de kraampjes rond het hotel. Op de binnenplaats staan een paar kraampjes en buiten het hotel op het strand staan er ook nog een paar. Goed geslaagd voor wat souvenirs.
Om 12 uur uitgecheckt en naar het volgende hotel gegaan. Op google maps stond aangegeven waar het was en dat was makkelijk loopafstand. Maar op die plek aangekomen zagen we geen hotel. Wel een bord met een pijl. Die kant maar opgelopen, maar bleek toch wel best ver te zijn. Na een poosje lopen bood een man aan om ons even te brengen. Vanuit de goedheid van zijn hart natuurlijk, omdat hij het zielig vond dat we met die zware tassen dat hele eind moesten lopen. Natuurlijk helemaal niet om misbruik van die situatie te maken en ons het 5 dubbele te vragen van wat dat ritje eigenlijk kost, terwijl het niet eens een taxi was. Uiteindelijk hebben we het 4 ipv 10 cedi betaald. Nog steeds te veel, maar ik was blij dat we niet meer hoefden te lopen. Het was niet lang rijden, maar als je dat moet lopen is het wel ver.
Onze kamer in de Holiday Beach Hotel in mooi, lekker ruim met een ruim zitgedeelte, een badkamer met bad en zelfs een keukentje. Ondanks de naam zit het hotel helemaal niet aan het strand, maar heeft wel een zwembad met stoelen eromheen. Het is rustig in het hotel en we waren de enige bij het zwembad.
's Middags is Sahada nog langs gekomen. Ik had wat spullen bij mijn gastgezin laten liggen die we toch niet nodig hadden bij onze rondreis, dus die kwam ze even brengen. Kon ze gelijk hier even chillen. Ze had al vaker gezegd dat ze kon zwemmen, dat ze regelmatig naar de zee ging om te zwemmen. Al kan je in de zee hier helemaal niet zwemmen, alleen proberen niet te verdrinken door de sterke golven. Hier in het zwembad probeerde ze ons na te doen en zich in het water te laten glijden. Maar ze was alleen maar aan het spartelen. Ik dacht steeds wat is ze toch aan het doen? Totdat ze wat dieper het zwembad in ging en het duidelijk werd dat ze helemaal niet kon zwemmen. Ze ging steeds kopje onder (ook al kon je daar gewoon nog staan) en stak haar hand naar me uit. Dus ik ben maar snel naar haar toe gegaan en haar naar het ondiepe stuk getrokken. Ze lachte gelukkig nog wel, maar zei dat ze niet meer naar het diepe zou gaan. Ik heb haar nog geprobeerd uit te leggen hoe je moet zwemmen, maar bij het nadoen lag ze nog alleen te spartelen. Volgens mij had ze ook niet zoveel animo het te leren, dus hebben we maar gewoon wat gedobberd in het ondiepe deel.
's Avonds in het restaurant van het hotel gegeten. Hier was het erger met het menu gesteld dan waar dan ook, ze hadden zeker 75% van wat er op het menu stond niet. Uiteindelijk hadden ze mijn zesde keus wel. 's Middags hadden we al een uur gewacht op 2 sandwiches, dus nu duurde het helemaal super lang. We hebben gelijk gezegd wat we de volgende dag als lunch en diner wilde, dan kan ze proberen dat te krijgen en op tijd klaar maken.


Zondag 20 januari
Vanochtend werd er om 8 uur op onze deur geklopt, het was de kok met een ontbijtje voor ons!
Vandaag beetje gechilled bij het zwembad. Onze lunchbestelling was gelukt en ik heb lekker weer eens fufu met pindasoep gegeten. Zelfs nog lekkerder dan bij mijn gastgezin! Heerlijk dikke smaakvolle soep en de fufu smaakte ook goed, jummie!! Jeroen had een cheeseburger, maar heeft ook nog veel van mij meegegeten.
Voor het avondeten was niks gelukt en ze had eigenlijk ook niks meer. Er waren nog iets van 3 dingen die ze in een aangepaste vorm nog had, en ze had ook geen patatjes meer, alleen rijst. Dus we besloten maar naar een Italiaans restaurant te gaan wat we hadden gezien toen we vanaf Big Milly's hierheen liepen. Voor ons laatste echte diner hier wilden we wel iets lekkers. Bij het Italiaanse restaurant bleken echte Italianen te werken en we hebben overheerlijk gegeten. De pizza's waren mega groot en overal zat lekker veel knoflook op. De service was ook sneller dan waar dan ook in Ghana. Weer terug in het hotel hebben we samen lekker een fles aardbeien'champagne' gedronken, die hadden zelf gekocht.

Marlies